Wat is de rol van gevoel in het huidige schoolsysteem?
Aan het begin van deze week sprak ik met een collega moeder over een aantal issues op de basisschool in ons dorp. We kwamen tot de conclusie dat de manier waarop de individuele leerweg van ‘onze’ kinderen nu vertaald wordt onvoldoende is en dat de tijd veranderd is. Dat het op een aantal vlakken een zooitje is, meer als vroeger. Het gevoel van ‘we willen wel maar kunnen niet’ bekroop me.
De volgende dag werd mijn dilemma aangestipt door een issue op school met mijn zoon waarbij ik merkte dat ik me boos maakte. Ik ben gaan onderzoeken wat die boosheid nou eigenlijk betekend. Als mediator heb ik geleerd andere te helpen bij het ordenen van hun denken en doen (in conflict). Ik weet dat emoties daar een belangrijke richtingaanwijzer zijn. Deze vaardigheid om te ordenen kan ik gelukkig ook bij mezelf toepassen.
Die boosheid wil niet dat ik mezelf laat meeslepen, die boosheid wil iets duidelijk maken. Mijn kinderen zijn mijn dierbaarste bezit, wanneer het hun niet goed vergaat maakt me dat kwetsbaar en daar ben ik me bewust van. Maar wat maakt mij boos? Ik heb mezelf die vraag gesteld.
De strijd die mijn zoon, met grote regelmaat, lijkt te hebben met school maakt me boos. Een strijd over zin en onzin en over de regels. Misschien wel de strijd van deze tijd.
De behoeften en toezeggingen op een meer individueel gestuurd onderwijs, ieder zijn eigen leerniveau en de belabberde uitvoering daarvan op veel vlakken. We blijven niet meer zitten, we gaan niet meer naar het speciaal onderwijs en iedereen is gelijk maar wel alleen binnen de regels van het systeem. Die strijd maakt mij boos.
Want wat betekend een individuele leerweg echt? Als die er was dan zou er toch niemand meer een 2 voor een toets kunnen halen op de basisschool? Dit is geen verwijt want ik snap en herken de worsteling.
Wat ik zie is een veranderende tijd waarin de meeste (school)systemen (nog) niet mee kunnen. Je kunt als school wel willen gaan voor verandering en ‘nieuwe’ normen en waarden maar wat als de capaciteit er niet naar is? Dat vertaalt zich in boosheid. Boosheid van kinderen, boosheid van ouders en boosheid van leraren. Logisch!
We streven naar gelijkheid maar zijn gewend geraakt aan de definitie van gelijkheid binnen de kaders die we met elkaar hebben afgesproken. We zijn gelijk maar wel alleen als we gehoorzamen aan die regels. En natuurlijk kom je die ‘gelijkheid’ overal tegen, we zijn op veel plekken allemaal gelijk binnen de regels die we met elkaar hebben afgesproken en alles wat daarbuiten valt is toch nog steeds afwijkend. Eerder was ik me hier minder bewust van omdat het in mijn directe omgeving minder speelde. In ieder geval minder mijn aandacht vroeg.
Daar waar voorheen het schoolsysteem voor mij nog prima functioneerde (mijn dochter heeft acht jaar basisschool zonder enig verzet doorlopen en gaat over een paar maanden naar de middelbare school) doet het dat nu niet meer. Mijn boosheid weerspiegelt dit.
En die boosheid zie ik bij meer mensen. Het leeft, in de wandelgangen en in de media.
Ik heb als mediator de visie ontwikkeld dat een conflict een ontwikkelingsvraagstuk is. Mijn boosheid, die collectief ook leeft, is een conflict te noemen en dus ook een ontwikkelingsvraagstuk in mijn ogen. Er zit verandering aan te komen, dat kan niet anders.
Mijn gevoel heeft me geholpen die inzichtelijk te maken.
Afgelopen woensdag had ik een training dag waarin de filosoof A. Cornelis ter sprake kwam en zijn kennistheorie/ filosofie over hoe mensen zich ontwikkelen, hoe leren zich ontwikkelt. Een super interessante theorie die voor mij wel klopt en past binnen dit onderwerp.
Wat hij o.a zegt is dat kinderen worden geboren met de geschiedenis van de wereld en de toekomst. “We kennen op een aangeboren manier het verleden en ook de toekomst alleen die toekomst is nog niet uitgewerkt, we kennen de toekomst met ons gevoel” zegt hij.
“Als we vooruit kijken zien we niks van die toekomst. Het gevoel heeft kennis van jouw verborgen programma en geeft een terugkoppeling over ontwikkeling (mogelijkheden) in relatie tot je omgeving”
“Het is maar een idee, een illusie, dat we een ander kunnen sturen. Je kunt alleen jezelf sturen.” “De lust van het leerproces vertelt dat je op het goede pad zit” Een aantal citaten van A. Cornelis.
Maar wat als die lust voor het leerproces er niet is? Mijn zoon wil niet naar school. Ziet school als het verpesten van zijn leven en als een gevangenis (zijn eigen woorden dus vanuit het perspectief van een 9-jarige).
Het kost me elke dag opnieuw moeite om hem naar school te krijgen en op school zien ze; het ontbreekt hem aan de wil en daar loopt hij vast.
We moeten soms ook dingen doen die we niet willen! Zo zit het leven nou eenmaal in elkaar… Het zou er fraai uitzien als we allemaal alleen nog maar de dingen doen de we leuk vinden.
Ook ik zeg deze dingen tegen mijn zoon maar ergens loop ik vast. Er klopt iets wel en er klopt iets niet. Ik leer mijn kinderen dat ze moeten luisteren naar hun gevoel maar wat als dat gevoel niet past in de geldende normen en waarden? Ik kom mezelf keihard tegen als moeder. De ruimte die ik mijn zoon heb gegevens om zijn eigen autonome zijn te ontwikkelen zit hem nu in de weg. Hij kan en mag niet zelf bepalen want daar is hij nog te jong voor. Ik heb hem geleerd dat iedereen gelijk is. Maar nu denkt hij dat hij gelijk is met de juf en dat is hij niet. Heb ik nu gefaald als ouder? Mijn dochter heb ik hetzelfde geleerd maar die ziet het anders. Haar gevoel zegt andere dingen.
Ik ben hun moeder dus ik moet hun dingen leren. Maar wat precies?
Ik wil mijn zoon nu discipline en doorzettingsvermogen bijbrengen maar mijn kader daarvoor lijkt niet te kloppen met die van hem. En wie weet het beter? Ik of hij? Of de school?
Mijn boosheid m.b.t. de school op dit moment heeft mij laten zien dat het niet de school is die het beter weet op dit moment. Daarmee veroordeel ik ze niet maar luister ik naar mijn gevoel die ik heel eerlijk onderzocht heb.
De kern van de theorie van de hierboven beschreven filosoof A.Cornelis is te leren denken in drie kennissystemen, drie ‘stuursystemen’ die zich ontwikkeld hebben in de tijd.
Aan het begin van deze week sprak ik met een collega moeder over een aantal issues op de basisschool in ons dorp. We kwamen tot de conclusie dat de manier waarop de individuele leerweg van ‘onze’ kinderen nu vertaald wordt onvoldoende is en dat de tijd veranderd is. Dat het op een aantal vlakken een zooitje is, meer als vroeger. Het gevoel van ‘we willen wel maar kunnen niet’ bekroop me.
De volgende dag werd mijn dilemma aangestipt door een issue op school met mijn zoon waarbij ik merkte dat ik me boos maakte. Ik ben gaan onderzoeken wat die boosheid nou eigenlijk betekend. Als mediator heb ik geleerd andere te helpen bij het ordenen van hun denken en doen (in conflict). Ik weet dat emoties daar een belangrijke richtingaanwijzer zijn. Deze vaardigheid om te ordenen kan ik gelukkig ook bij mezelf toepassen.
Die boosheid wil niet dat ik mezelf laat meeslepen, die boosheid wil iets duidelijk maken. Mijn kinderen zijn mijn dierbaarste bezit, wanneer het hun niet goed vergaat maakt me dat kwetsbaar en daar ben ik me bewust van. Maar wat maakt mij boos? Ik heb mezelf die vraag gesteld.
De strijd die mijn zoon, met grote regelmaat, lijkt te hebben met school maakt me boos. Een strijd over zin en onzin en over de regels. Misschien wel de strijd van deze tijd.
De behoeften en toezeggingen op een meer individueel gestuurd onderwijs, ieder zijn eigen leerniveau en de belabberde uitvoering daarvan op veel vlakken. We blijven niet meer zitten, we gaan niet meer naar het speciaal onderwijs en iedereen is gelijk maar wel alleen binnen de regels van het systeem. Die strijd maakt mij boos.
Want wat betekend een individuele leerweg echt? Als die er was dan zou er toch niemand meer een 2 voor een toets kunnen halen op de basisschool? Dit is geen verwijt want ik snap en herken de worsteling.
Wat ik zie is een veranderende tijd waarin de meeste (school)systemen (nog) niet mee kunnen. Je kunt als school wel willen gaan voor verandering en ‘nieuwe’ normen en waarden maar wat als de capaciteit er niet naar is? Dat vertaalt zich in boosheid. Boosheid van kinderen, boosheid van ouders en boosheid van leraren. Logisch!
We streven naar gelijkheid maar zijn gewend geraakt aan de definitie van gelijkheid binnen de kaders die we met elkaar hebben afgesproken. We zijn gelijk maar wel alleen als we gehoorzamen aan die regels. En natuurlijk kom je die ‘gelijkheid’ overal tegen, we zijn op veel plekken allemaal gelijk binnen de regels die we met elkaar hebben afgesproken en alles wat daarbuiten valt is toch nog steeds afwijkend. Eerder was ik me hier minder bewust van omdat het in mijn directe omgeving minder speelde. In ieder geval minder mijn aandacht vroeg.
Daar waar voorheen het schoolsysteem voor mij nog prima functioneerde (mijn dochter heeft acht jaar basisschool zonder enig verzet doorlopen en gaat over een paar maanden naar de middelbare school) doet het dat nu niet meer. Mijn boosheid weerspiegelt dit.
En die boosheid zie ik bij meer mensen. Het leeft, in de wandelgangen en in de media.
Ik heb als mediator de visie ontwikkeld dat een conflict een ontwikkelingsvraagstuk is. Mijn boosheid, die collectief ook leeft, is een conflict te noemen en dus ook een ontwikkelingsvraagstuk in mijn ogen. Er zit verandering aan te komen, dat kan niet anders.
Mijn gevoel heeft me geholpen die inzichtelijk te maken.
Afgelopen woensdag had ik een training dag waarin de filosoof A. Cornelis ter sprake kwam en zijn kennistheorie/ filosofie over hoe mensen zich ontwikkelen, hoe leren zich ontwikkelt. Een super interessante theorie die voor mij wel klopt en past binnen dit onderwerp.
Wat hij o.a zegt is dat kinderen worden geboren met de geschiedenis van de wereld en de toekomst. “We kennen op een aangeboren manier het verleden en ook de toekomst alleen die toekomst is nog niet uitgewerkt, we kennen de toekomst met ons gevoel” zegt hij.
“Als we vooruit kijken zien we niks van die toekomst. Het gevoel heeft kennis van jouw verborgen programma en geeft een terugkoppeling over ontwikkeling (mogelijkheden) in relatie tot je omgeving”
“Het is maar een idee, een illusie, dat we een ander kunnen sturen. Je kunt alleen jezelf sturen.” “De lust van het leerproces vertelt dat je op het goede pad zit” Een aantal citaten van A. Cornelis.
Maar wat als die lust voor het leerproces er niet is? Mijn zoon wil niet naar school. Ziet school als het verpesten van zijn leven en als een gevangenis (zijn eigen woorden dus vanuit het perspectief van een 9-jarige).
Het kost me elke dag opnieuw moeite om hem naar school te krijgen en op school zien ze; het ontbreekt hem aan de wil en daar loopt hij vast.
We moeten soms ook dingen doen die we niet willen! Zo zit het leven nou eenmaal in elkaar… Het zou er fraai uitzien als we allemaal alleen nog maar de dingen doen de we leuk vinden.
Ook ik zeg deze dingen tegen mijn zoon maar ergens loop ik vast. Er klopt iets wel en er klopt iets niet. Ik leer mijn kinderen dat ze moeten luisteren naar hun gevoel maar wat als dat gevoel niet past in de geldende normen en waarden? Ik kom mezelf keihard tegen als moeder. De ruimte die ik mijn zoon heb gegevens om zijn eigen autonome zijn te ontwikkelen zit hem nu in de weg. Hij kan en mag niet zelf bepalen want daar is hij nog te jong voor. Ik heb hem geleerd dat iedereen gelijk is. Maar nu denkt hij dat hij gelijk is met de juf en dat is hij niet. Heb ik nu gefaald als ouder? Mijn dochter heb ik hetzelfde geleerd maar die ziet het anders. Haar gevoel zegt andere dingen.
Ik ben hun moeder dus ik moet hun dingen leren. Maar wat precies?
Ik wil mijn zoon nu discipline en doorzettingsvermogen bijbrengen maar mijn kader daarvoor lijkt niet te kloppen met die van hem. En wie weet het beter? Ik of hij? Of de school?
Mijn boosheid m.b.t. de school op dit moment heeft mij laten zien dat het niet de school is die het beter weet op dit moment. Daarmee veroordeel ik ze niet maar luister ik naar mijn gevoel die ik heel eerlijk onderzocht heb.
De kern van de theorie van de hierboven beschreven filosoof A.Cornelis is te leren denken in drie kennissystemen, drie ‘stuursystemen’ die zich ontwikkeld hebben in de tijd.
- het natuurlijke systeem,
- het sociaal regelsysteem en
- het communicatief zelfsturingsysteem.
Het ene is niet beter of slechter dan het andere, het is een evolutionair model en je neemt de systemen allemaal mee in de tijd. Het zit in de evolutie van de tijd en van de mens.
Als ik zijn theorie naast mijn beeld leg kan ik wel stellen dat een groot aantal van onze kinderen verder zijn in de evolutie van de tijd dan wij. Dat wil zeggen dat hun (verborgen) programma, hun missie verder in de toekomst ligt dan die van ons volwassenen.
Hun gevoel zegt iets over hun verborgen programma en dat botst (soms) nog met de (verborgen) programma’s in de huidige tijd van veel volwassenen en systemen. Zo ook met de huidige schoolsystemen. Het communicatieve zelfsturingsysteem dat zich nu ontvouwt en zich kenmerkt door zingeving en ruimte geeft voor creativiteit en diversiteit wil tot bloei komen dat zie ik ook. Voor meer informatie hierover zie o.a. zijn boek: ‘de logica van het gevoel’. Zoals bij alle veranderingen gaat dit gepaard met gedoe. Gedoe waar de ene wat meer ‘last’ van heeft dan de andere. Ons gevoel geeft een terugkoppeling.
Dhr. Cornelis benoemde ook dat de 20e eeuw, de eeuw van gehoorzaamheid was. We hebben geleerd om waar te nemen op een andere manier dan in de vroegere eeuwen. Niet de natuur en de instincten waren meer de uitgangspunten maar er ontstond een kenniscultuur. “Ik denk dus ik besta.” De wijsheid zit in de boeken. Deze eeuw heeft ons veel welvaart opgeleverd en gezorgd dat we nu in auto’s rijden en slimme computers en mobiele telefoons hebben. Een stap in de ontwikkeling gekenmerkt door structuren, regels, procedures, organisaties en schoolsystemen. Wat we in de 20e eeuw alleen niet goed geleerd hebben of doorontwikkeld hebben en nu wel nodig hebben is de betekenis van ons gevoel. Wat wat hebben we geleerd over gevoel in de vorige eeuw? Dat het subjectief is?
Onze tijd, de 21e eeuw, heeft denk ik meer begrip nodig over gevoel en emoties en hun functie. Je kunt alleen jezelf sturen en het gevoel is daar een belangrijke richtingaanwijzer. Dan heb ik het niet over alleen doen wat je zelf wilt maar over doen wat nodig is omdat je het nut ervan inziet. Dat echte willen hebben we nodig om verder te ontwikkelen en om te doen wat de bedoeling is. Misschien is die bedoeling van mijn zoon wel iets waar wij de vorm nu nog niet van kennen. Hoe kan ik mijn zoon daarin dan sturen? Doen wat nodig is omdat het goed voelt en als het dat niet doet is het een onderzoek waard is mijn conclusie.
Ik hoop dat de tijd een handje helpt en het mijn zoon wat makkelijker gaat maken om te groeien.
Mano:
Ik ben mano dus het zoontje van Lieneke je hebt ge hoort dus dat ik niet van school houw en heel veel mensen vragen aan mij waarom vin je school dan niet leuk en ik zeg dan om dat k het veel leuker vind om thuis te zijn en met mijn hond te spelen. Dan heb je lol enb dan leer je ook weer dingen maar op een andere manier. Ik weet zeker dat als ik later groot ben dat we vliegende autos hebben en dat niemand iets meer met de post doet dus waarom moet ik leren schrijven? en ik weet ook bijna zeker over een paar 1000 jaar er al geen pennen meer zijn want ik denk dat er dan een bant is die je over je hoofd heen kan doen en dan alles wat je denkt dat dan zoo floep op je papier of op anderre dingen staat zauw dat er maar al zijn dan zouw school wel leuk zijn.